Indische Oorgier

Sarcogyps calvus

INDISCHE OORGIER

Sarcogyps calvus (Scopoli, 1786)

Taxonomie

Rijk	Stam	Klasse	Orde	Familie	Genus
Animalia	Chordata	Aves	Accipitriformes	Accipitridae	Sarcogyps

	Red-headed Vulture		Pygargue à tête blanche
	Vautour royal		Avvoltoio calvo
	Sep lysy		Abutre de cabeça vermelha
	Rödhuvad gam		Buitre Cabecirrojo
	Rødhovedet Grib		Индийский ушастый гриф

Synonym(s):
-

Status IUCN Redlist

Laatste IUCN publicatie update: 2021

► Eerdere publicaties...
2017 — Critically Endangered (CR)
2016 — Critically Endangered (CR)
2015 — Critically Endangered (CR)
2013 — Critically Endangered (CR)
2012 — Critically Endangered (CR)
2009 — Critically Endangered (CR)
2008 — Critically Endangered (CR)
2007 — Critically Endangered (CR)
2004 — Near Threatened (NT)
2000 — Unknown (LR/NT)
1994 — Unknown (LR/NT)
1988 — Unknown (LR/LC)

Roofvogel informatie

Onder andere trends, afmetingen en gewichten, habitat, uiterlijke kenmerken

Populatie trend van deze soort loopt terug.
Er leven naar schatting 2.500 tot 9.999 volwassen exemplaren in het wild.

Sarcogyps calvus heeft geen ondersoorten (monotypisch).:

Afmetingen en gewichten:
Lengte : 76 - 86 cm
Spanwijdte : 199 - 229 cm
Gewicht : (M) 3700 - 5400 gram / (V) 3700 - 6300 gram

Kenmerken:
De Indische oorgier is een middelgrote gier, 76 tot 86 cm lang, met een gewicht van 3,5 tot 6,3 kg en een spanwijdte van 199 tot 230 cm. Qua kleuring verschillen de geslachten niet, maar de oogkleur is anders bij mannen en vrouwen. Deze gier is overwegend zwart in volwassen verenkleed. De onderrug en romp, evenals de basis van de armvleugels zijn lichter en bruiner. De witte borst aan de basis van de nek en de ovale witte velden van de bovenbeenveer contrasteren sterk met het donkere andere verenkleed.

De kop en de nek zijn grotendeels ongebonden en intens geelachtig rood of oranjerood, aan de zijkanten van de kop zijn er grote, even gekleurde huidflappen. Wanneer ze opgewonden raken, worden deze delen van de huid helderder rood. De zwak geprononceerde, donzige kemphaan is zwart aan de zijkanten van de nek en in de nek.

De hoge en sterke snavel is donkerbruin, de washuid is geelachtig rood of oranjerood en de kop. De iris is geelachtig wit tot geel bij mannen, roodbruin tot donkerrood bij vrouwtjes. De poten zijn dof rood. Jonge vogels zijn aanzienlijk lichter dan volwassenen.

In juveniele kleding is de gehele bovenzijde van de romp inclusief romp en de bovenste vleugeldekveren middelbruin met lichte veerranden. De onderkant is over het algemeen lichter bruin. De vleugels en controleveren zijn donkerder en meer zwartachtig. De bovenste borst, onderste flanken, binnen- en buitenbeenveren, evenals onderbuik en onderstaartdeksels zijn wit. Hoofd en nek zijn bleker, de gesloten witte duinbevedering van het bovenste hoofd vermindert tot de keel en tot de zijkanten van de nek tot individuele bedekte gebieden. De huidflappen ontbreken nog, aan de zijkanten van het hoofd zitten slechts een paar losse huidplooien. De gieren zijn waarschijnlijk uitgekleurd op de leeftijd van 5 jaar.

Vlucht:
Indische oorgieren kunnen relatief gemakkelijk van de grond komen met een paar langzame maar diepe vleugelslagen. Bij het zweven worden de vleugels slechts heel licht verhoogd, bij glijvlucht worden ze horizontaal gehouden.

Habitat:
Tot ongeveer in de jaren 1960 tot 1980 had de Indische oorgier een groot verspreidingsgebied dat zich uitstrekte van het Himalayagebied via Myanmar naar Indochina en het schiereiland Malakka. Na de eeuwwisseling was dit gebied gekrompen tot de westelijke uitlopers van de Himalaya en een paar streken in Indochina. Daar komt deze gier nog voor in half open, droog, schraal en schaars bebost landschap, ver van menselijke bewoning, meestal onder de 2500 m boven de zeespiegel.

Geluid:
De vocalisaties van Indische oorgieren zijn vergelijkbaar met die van andere gieren uit de Oude Wereld en worden beschreven als piepen, sissen en grommen.

Voedsel:
De Indische oorgier voedt zich meestal met aas, inclusief kleine dode dieren; Steelt ook voedsel van andere gieren, zoals de kleinere aasgier.

Voortplanting:
De nesten worden vaak gebouwd in landbouwgebieden of andere open landschappen en meestal in grote bomen op een hoogte van 10-30 meter, soms ook in het bos en in semi-woestijnen bij gebrek aan andere mogelijkheden, zelfs alleen op een struik op een hoogte van 1-3 meter.

Nieuw gebouwde nesten zijn vaak vrij klein en hebben een diameter van slechts 40 tot 65 cm en een hoogte van 15 cm; oude en hergebruikte nesten kunnen echter diameters bereiken van maximaal 1,5 meter en een hoogte van 1,2 meter. De nesten bestaan uit stokken en twijgen en zijn aangelegd met stro, restanten van aas en afval.

Het begin van het leggen valt vooral in de periode februari tot maart, de koppeling bestaat uit één ei. Het broedseizoen duurt ongeveer 45 dagen, de duur van de nestperiode is nog niet bekend.

Overige:
Rond 1999 leed de Indische oorgier aan een catastrofale instorting van de populatie op het Indiase subcontinent, in India daalde de populatie tussen 2000 en 2003 met 94%. De belangrijkste oorzaak van deze daling wordt beschouwd als het wijdverbreide gebruik van het ontstekingsremmende medicijn diclofenac om verwondingen en infecties bij gedomesticeerde runderen en waterbuffels te behandelen. De Indiase regering heeft een wet aangenomen die de productie van diclofenac voor veterinaire doeleinden verbiedt, die voorzag in een stopzetting van het gebruik ervan tot eind 2005. In 2007 werd diclofenac echter nog steeds veel gebruikt in India en de IUCN schat dat dit nog enkele jaren zal aanhouden. Nepal en Pakistan hebben ook verordeningen aangenomen die de productie en invoer van diclofenac verbieden.

Voorkomen in de wereld

Aanwezig (inheems) - Extant (resident):
Bangladesh; Bhutan; Cambodja; China; Indië; Lao Democratische Volksrepubliek; Birma; Nepal; Vietnam

Mogelijk uitgestorven - Possibly Extinct:
Maleisië; Thailand

Aanwezig & Migrerend (geen broedgebied) - Extant & Vagrant (non-breeding):
Pakistan

FOTOGALERIE

Indische Oorgier - Sarcogyps calvus

❮ ❯

INGEZONDEN FOTO'S

Filter: